zaterdag 4 juni 2011
Chantal Caes
Bron: Time
Vruchtbaarheidstechnologie zorgt ervoor dat mensen, die een generatie geleden niet in staat zouden zijn om een kind te krijgen, dat nu wel kunnen. Moet dat ook het geval zijn voor dode mensen?
In Australië kreeg een vrouw toestemming om het sperma van haar overleden man te gebruiken voor een IVF-poging. In Israël procederen rouwende grootouders die willen dat het sperma van hun overleden zoon gebruikt wordt om een kleinkind verwekken. En in Californië is een vrouw 3 maanden zwanger van haar man, die overleed voordat ze zwanger werd.
De regels voor het postuum verwekken van kinderen moeten nog worden geschreven, maar het is een netelige kwestie omdat de individuele situaties erg verschillen. In de VS is het niet ongewoon dat soldaten - voor ze beginnen aan een gevaarlijke missie - hun zaadcellen laten invriezen, zodat hun vrouw nog een kind van hen kan krijgen als ze gesneuveld zijn. Patiënten met kanker willen ook graag hun vruchtbaarheid bewaren, zodat ze later nog een kind kunnen krijgen. Maar wat gebeurt er als ze overlijden? Wat gaat dat kind later wel niet denken?
In Californië doen ze er niet moeilijk over. De vrouw moet zwanger zijn binnen 2 jaar na het overlijden van haar man en hij moet zijn toestemming hebben gegeven voor hij overleed. De zaak van de Israëlische grootouders is ingewikkelder. Hun zoon overleed op 27-jarige leeftijd en hij had geen vaste relatie. De grootouders wachten tot ze de toestemming krijgen van de rechter om een draagmoeder in te huren, zodat ze alsnog hun lang verwachte kleinkind krijgen.
In Israël is IVF heel gewoon. Alle pogingen worden vergoed door de ziektenkostenverzekeraars tot men 2 kinderen heeft. Bovendien is het postuum gebruik van zaadcellen altijd toegestaan, tenzij de man voor zijn dood aangegeven had dat hij dit niet wilde. Dit principe van 'veronderstelde toestemming, tenzij anders aangegeven' gaat behoorlijk ver in vergelijking met andere landen. Toch oordeelde de rechter dat dit niet opging voor de potentiële grootouders.
Chantal Caes
Bron: Time
Vruchtbaarheidstechnologie zorgt ervoor dat mensen, die een generatie geleden niet in staat zouden zijn om een kind te krijgen, dat nu wel kunnen. Moet dat ook het geval zijn voor dode mensen?
In Australië kreeg een vrouw toestemming om het sperma van haar overleden man te gebruiken voor een IVF-poging. In Israël procederen rouwende grootouders die willen dat het sperma van hun overleden zoon gebruikt wordt om een kleinkind verwekken. En in Californië is een vrouw 3 maanden zwanger van haar man, die overleed voordat ze zwanger werd.
De regels voor het postuum verwekken van kinderen moeten nog worden geschreven, maar het is een netelige kwestie omdat de individuele situaties erg verschillen. In de VS is het niet ongewoon dat soldaten - voor ze beginnen aan een gevaarlijke missie - hun zaadcellen laten invriezen, zodat hun vrouw nog een kind van hen kan krijgen als ze gesneuveld zijn. Patiënten met kanker willen ook graag hun vruchtbaarheid bewaren, zodat ze later nog een kind kunnen krijgen. Maar wat gebeurt er als ze overlijden? Wat gaat dat kind later wel niet denken?
In Californië doen ze er niet moeilijk over. De vrouw moet zwanger zijn binnen 2 jaar na het overlijden van haar man en hij moet zijn toestemming hebben gegeven voor hij overleed. De zaak van de Israëlische grootouders is ingewikkelder. Hun zoon overleed op 27-jarige leeftijd en hij had geen vaste relatie. De grootouders wachten tot ze de toestemming krijgen van de rechter om een draagmoeder in te huren, zodat ze alsnog hun lang verwachte kleinkind krijgen.
In Israël is IVF heel gewoon. Alle pogingen worden vergoed door de ziektenkostenverzekeraars tot men 2 kinderen heeft. Bovendien is het postuum gebruik van zaadcellen altijd toegestaan, tenzij de man voor zijn dood aangegeven had dat hij dit niet wilde. Dit principe van 'veronderstelde toestemming, tenzij anders aangegeven' gaat behoorlijk ver in vergelijking met andere landen. Toch oordeelde de rechter dat dit niet opging voor de potentiële grootouders.
