Het eerste ervaringsverhaal van 2013: Johan en Inge willen graag hun verhaal met iedereen delen. Je kunt niet anders dan hartelijk lachen om dit bruisende verhaal. Het leest bovendien weg als een roman en geeft je een intiem beeld van hoe de behandelingen in Istanbul kunnen verlopen voor een stel. Van behandelingen hier in Nederland tot aan de terugplaatsing van de embryo's bij de vrouw. Ben je ook benieuwd hoe het is afgelopen met Johan en Inge? Lees dan snel door...
Na
onze ‘’Human First’’ ervaring willen wij graag een bijdrage
leveren aan de ervaringsverhalen voor de site van Human First. Dit
omdat wij met zoveel mogelijk mensen willen delen hoe geweldig deze
organisatie is en hoe een nare mededeling kan veranderen in een
bijzondere ervaring. In het jaar 2011 besloten mijn man en ik dat wij
graag een kindje wilden proberen te krijgen. We starten hiermee en
maakten ons geen zorgen in het 1ste jaar. Na een jaar veel
‘’maakplezier’’ kregen we wel wat zorgen en besloten wij ons
te laten onderzoeken. Een vermoeiende weg in het ziekenhuis van
bezoeken aan een legertje verschillende gynaecologen inclusief een
tweede legertje verschillende artsen in opleiding volgde met talloze
onderzoeken begon. De wachttijden waren steeds enorm, waren nooit
binnen een half uur na onze geplande afspraken aan de beurt.
Vervolgens hebben wij elke keer opnieuw ons hele verhaal moeten
vertellen en werden wij zo snel mogelijk weer naar buiten gewerkt.
Wij raakten hierdoor behoorlijk gefrustreerd. Het service niveau en
de persoonlijke aandacht waren van een enorm laag niveau. We voelden
ons elke keer weer een nummer in het ziekenhuis en kregen enkel
uitgestreken gezichten van artsen, of wij nou emotioneel waren of
niet. Empathie was ver te zoeken. Uiteindelijk bleek dat er een
medische indicatie was en wij maar 1% kans hadden op een natuurlijke
bevruchting. Het ziekenhuis gaf ons aan dat wij enkel met IVF-ICSI
een kans hadden op een zwangerschap. Ondanks dit nare nieuws en
vervelende ziekenhuis traject besloten wij positief vooruit te gaan,
een kans op zwangerschap was immers niet uitgesloten. Wij zagen deze
beslissing als een grote stap omdat we inmiddels in beeld hadden van
wat een IVF-ICSI behandeling in zou gaan houden. Het romantische ‘’we
maken een kindje’’ was er duidelijk vanaf.
Wij
melden ons aan en het ziekenhuis zette ons vervolgens op de
wachtlijst, we moesten 6 maanden wachten voor we konden starten omdat
het onze 1ste poging was en we nog jong zijn. Dit verbaasde ons want ik ben 35, in januari 36. Al bij al was ook dit een teleurstelling in
de werkwijze van het ziekenhuis voor ons. Wij besloten niet bij de
pakken neer te zitten en te gaan kijken of er ook andere
mogelijkheden waren om onze wens in vervulling te laten gaan. Onze
voorwaarden waren: persoonlijke aandacht, geen wachtlijst, het best
mogelijke laboratorium om een zo hoog mogelijke slagingskans te
hebben. Je gaat immers toch voorbij een ‘’de wet der sterksten’’
uit de natuur. Dan wil je enkel met super specialisten werken die
topcellen uitkiezen met top apparatuur.
Wij
kwamen via internet terecht bij Human First en waren in de 1ste
instantie sceptisch over Turkije, we hadden wat vooroordelen en
vraagtekens bij de medische zorg aldaar. We besloten echter toch
contact op te nemen en te zien wat het zou brengen. Evren van Human
First was de eerste openbaring, ze nam alle tijd om onze vragen te
beantwoorden en leefde meteen met ons mee. We voelden ons eindelijk
gehoord en kregen een heel goed beeld van wat in Istanbul mogelijk
zou zijn. Nadat wij met elkaar en een aantal mensen dicht bij ons
hierover hadden gesproken, besloten wij samen met Evren wanneer wij
naar Turkije zouden gaan. Zij regelde alles voor ons (verblijf,
vlucht, vervoer, afspraak in het ziekenhuis, gastvrouw, etc.), wij
hoefden ons niet druk te maken om reisdetails maar enkel te
concentreren op een relaxed vertrek. Op 12 oktober (vrijdag) vlogen
wij naar Istanbul en werden wij opgehaald om te overnachten in het
Belle Maison hotel … met fijne appartementen en persoonlijke
service. We waren verrast door de moderne uitstraling van de enorme
stad Istanbul en voelden ons er meteen prettig.
De
volgende dag (zaterdag!) stond ons 1ste bezoek aan het Memorial
Hospital te wachten waar wij de behandeling bij Dr. Cem en Dr. Arzu
zouden starten. Murat (de zoon van de hoteleigenaar) was onze vaste
chauffeur en Dayon onze gastvrouw. Dat was openbaring nummer 2, door
de ongelofelijke vriendelijkheid, het medeleven en de openheid van
hen voelde alles veel minder gespannen. Dayon is bekend met alle
medewerkers van de fertiliteit afdeling, spreekt vloeiend Turks en
kan daardoor met hen schakelen en vertalen naar het Nederlands daar
waar je er met Engels niet uitkomt. Gewoon geweldig dat je deze
service kunt hebben.
In
het ziekenhuis werd alle tijd voor ons genomen, we konden meteen naar
binnen op de afgesproken tijd en de omgeving voelde fijn en
persoonlijk. Niet te vergelijken met de klinische, kille en
fabrieksachtige omgeving in ons Nederlandse ziekenhuis. Na een
duidelijke uitleg van wat in de komende weken zou gebeuren werd een
echo gedaan, ook dit op een respectvolle manier, zonder het ‘’met
je benen wijd in het openbaar’’ gevoel van Nederland. We kregen
uitleg over de te nemen medicatie en konden genieten van vrije tijd
voor de volgende 3 dagen. Een bezoek aan de apotheek volgde daarop,
we hebben ongeveer de halve apotheek leeggekocht voor ons gevoel. Wij
hadden nog nooit zoveel medicatie bij elkaar gezien. gelukkig werd
alles door onze verzekering bij Agis vergoed
en hoefden wij niets voor te schieten. Agis is overigens een aanrader
aangezien zij een eigen kantoor in Turkije hebben, met je
verzekeringspas kun je alles regelen. Er volgde een week met nemen
van medicatie (piepkleine prikjes), bezoeken om de paar dagen aan het
Memorial om de groei van follikels te volgen en lekker veel eigen
tijd voor ontspanning. We konden gaan en staan waar we wilden, lekker
eten, de stad bekijken, shoppen en lekker luieren. Heerlijk om zo los
van alles te zijn en te genieten en ontspannen, wij zijn ervan
overtuigd dat dit de loop van de behandeling ten goede komt. Je hebt
immers geen zorgen om werk, boodschappen of privé verplichtingen
maar bent lekker met zijn 2-en weg om toch wat romantiek in het
geheel te kunnen brengen.
Aan
het einde van de 1ste week bleek ik 10 follikels te hebben van
minimaal 18mm, voldoende om de pick-up te gaan doen. Ik moest die
avond (vrijdag) een laatste prik nemen en dan maandag naar het
Memorial voor de punctie. We overlegden over plaatselijke verdoving
of 15 minuten volledig in slaap en kozen voor het laatste, onnodig
pijnlijden is immers voor niemand goed. Dit was weer een opluchting
voor mij na alle horror verhalen uit Nederland over (pijn bij) de
punctie. We deden rustig aan in het weekend, gingen nog lekker uit
eten en maakten kennis verder met Murat en zijn vriendin. Super leuk
om met hen nog meer van het echte Istanbul te zien en ook de niet
toeristische plekjes te ontdekken. Een bezoek aan een
voetbalwedstrijd van Besiktas tussen duizenden gepassioneerde Turken
was hiervan zelfs een onderdeel. Maandag was de punctie, ondanks mijn
zenuwen heb ik niets gevoeld. Ik was 15 minuten in slaap en droomde
van een prachtig onbewoond eiland. Dayon stond mij de hele tijd bij
en iedereen in de operatiekamer was super vriendelijk en behulpzaam.
De uitrustkamer voelde als een luxe hotel en ook Johan werd heel
netjes begeleid. Hij leverende na mijn punctie zijn potje met cellen
in en de bevruchting kon beginnen. Er waren 7 eicellen verkregen, een
mooi resultaat. Ik kwam aardig ongeschonden uit de operatie kamer,
ruste een uurtje uit, kreeg een ontbijtje en bracht de rest van de
dag door met een warm kruikje en veel knuffels van Johan.
We
zouden gaan voor terugplaatsen van 1 embryo na 5 dagen, om een zo
sterk mogelijk ontwikkelde embryo te gebruiken. Dit ook omdat het
onze eerste poging was en een tweeling meer kans op complicaties
geeft. Op dinsdag bleek echter dat er 3 bevruchtingen waren gelukt
waarvan 2 topkwaliteit embryo’s en 1 van goede kwaliteit. In
overleg met Dr. Cem en Dr. Arzu werd besloten om op woensdag (dag 3)
toch 2 embryo’s terug te plaatsen om de kans van slagen te
vergroten. Dr. Cem gaf aan dat de kans van slagen 50% was, bij een
zwangerschap zou de kans op een 1-ling 80% zijn, een 2-ling 10%. We
besloten de gok te wagen. De terugplaatsing verliep volledig
pijnloos, veel drinken vooraf en dan zo relaxed mogelijk gaan liggen.
Wederom stond Dayon mij volledig bij en was iedereen in de
operatiekamer ongelofelijk lief. Binnen een paar minuten was het
gebeurd en mocht ik gaan rusten. Het voelde heel bijzonder. We
konden, nu de terugplaatsing was gedaan, eerder naar huis dan
verwacht en waren donderdag weer heerlijk in ons eigen huisje. Het
wachten tot 12 dagen later was begonnen. We vonden het spannend maar
probeerden zo normaal mogelijk ons leven weer op te pakken. Het
voelde fijn om weer in een ritme te komen en dit werkte bovendien wat
afleidend.
Op 12 november (D-Day!) mochten wij naar de huisarts voor een
bloedonderzoek op HCG (zwangerschapshormoon) waarde. Die bleek 208
HCG te zijn…we waren zwanger! Een week later hebben we de test nog
eens laten doen, toen was de waarde opgelopen tot 5813 HCG, het stond
nu vast dat er een hechting was. In week 7, op 29 november, mochten
we de eerste echo doen bij de gynaecoloog en wonder boven wonder
zagen we 1 klein ‘’pindanootje’’ van 1 cm met een razende
hartslag! We waren in de wolken… Inmiddels zijn we in week 10
aangekomen en hebben we bijna de 2de echo. Daarin gaan we zien of ons
‘’pindanootje’’ een goede nekplooimeeting heeft en verder
groeit zoals het hoort. Allemaal enorm bijzonder en spannend. Wij
zijn voor nu in ieder geval een trotse aanstaande papa en mama!
Al
bij al zijn wij het bewijs dat: de medicatie enorm meeviel, ik was
enkel soms moe en had wat spierpijn; de omgeving prachtig was en ons
super ontspannen maakte; de service van alle kanten top was, we
voelden ons als VIP’s; de medische behandeling van topkwaliteit
was, ook vanwege de Assisted Hatching en IMSI optie die in Nederland
niet overal beschikbaar is. Wij kunnen iedereen aanraden om via HumanFirst een IVF(-ICSI) traject in te zetten. Het ontzorgt jou daar waar
jij al genoeg aan je hoofd hebt, het geeft lucht en maakt dat je
ontspannend dit toch al lastige traject kan afleggen. Ook als het de
eerste keer is en je niet gelukkig wordt van de helaas vaak aflatende
service en langdurige trajecten in Nederlandse ziekenhuizen. Maak van
een naar bericht een bijzondere ervaring…
Groetjes
van een papa en mama in spé, Johan & Inge